Selim gibi, günlük tutmaya başlayalım bakalım. Sonumuz hayırlı değil herhalde onun gibi. Bu defteri bugün satın aldım. Artık Sevin olmadığına göre ve başka kimseyle konuşmak istemediğime göre, bu defter kaydetsin beni; dert ortağım olsun. "Kimseye söyleyemeden, içimde kaldı, kayboldu," dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım İnsanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız.
29 Ocak 1977
Bu deftere herhalde hastanede düşündüklerimi,hissettiklerimi,gördüklerimi yazacaktım.4 Ocak'ta St.Teresa'dan çıktım,17 Ocak'ta ışın tedavisi başladı.Geçen haftasonunda nezle,sonra öksürük..Gene de soguk kış günlerini ayakta geçirmeye çalışıyorum;haftasonları dışında her gün Surrey'e tedavi için gidiyorum.Bu arada çok mektup geldi İstanbul'dan:berber İlhami'ye Engin Ardıç'a kadar herkes yazdı.Birçokları benim iyileştigimi,'Eylembilim'e fılan devam ettigimi düşünüyor (bende bunları istiyorum dogrusu).Herhalde hayat ölüm-trajedi gibi karmaşık ilişkileri olan şeyler bekleniyor.Oysa çogu anlarda herşey -acıklı da olsa-çok sade ve basit geçiyor.Mesela ameliyat günü -24 aralık-sabah önce zenci bir berber geldi,bütün saçlarımı traş ettirdi;bir de takke giydirdi.Sonra genç bir hemşire -güzeldi-bir iğne yaptı.Soyundum bu arada.Bir garip önlük gibi bir şey giydim.Ameliyathanenin kapısında,'şimdi bir iğne daha yapacagız,hemen uyuyacaksın'dediler.Pek inanmadım;ama gene de düşündüm:Şimdi,dedim;uyusam ve ameliyatta ölsem,hiçbir şey duymayacagım.Hepsi bu kadar..Çok kötü hissetmedim...
